Integracja sensoryczna
to proces dzięki któremu mózg otrzymując informacje ze wszystkich zmysłów segregując, rozpoznając, interpretując i integrując ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami odpowiada adekwatną reakcją.
Jest to taka organizacja wrażeń by mogły być one użyte w celowym działaniu. Kiedy integracja sensoryczna przebiega bez zakłóceń możemy celowo i efektywnie działać, osiągać kolejne cele i zdobywać nowe umiejętności, uczyć się i pracować, bawić się i odpoczywać.
Terapia integracji sensorycznej ma postać „naukowej zabawy”.
Podczas terapii dziecko nie ćwiczy konkretnych umiejętności(np. jazda na rowerze, pisanie, czytanie), ale usprawnia pracę systemów sensorycznych i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju tych umiejętności. W toku pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy, jak np.: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa.
Zadaniem terapeuty jest, przy zastosowaniu odpowiednich technik, eliminowanie, wyhamowywanie lub ograniczenie niepożądanych bodźców obecnych przy nadwrażliwościach sensorycznych lub dostarczanie silnych bodźców, co jest konieczne przy podwrażliwościach systemów sensorycznych.
Dysfunkcje integracji sensorycznej najczęściej objawiają się:
– wzmożoną lub obniżoną wrażliwością na bodźce (nadmierne poszukiwanie lub unikanie wrażeń zmysłowych)
– niewłaściwym poziomem koncentracji uwagi (łatwość rozpraszania uwagi, problem z koncentracją)
– obniżonym poziomem koordynacji ruchowej (problemy ruchowe, niezgrabność ruchowa, niechęć do rysowania itp.)
– opóźnionym rozwojem mowy (mowa niewyraźna, mały zasób słów)
– nieprawidłowym poziomem aktywności ruchowej (wzmożonym zapotrzebowaniem na ruch lub odwrotnie).
Historia metody Integracji Sensorycznej.
Twórczynią metody Integracji Sensorycznej (SI), która w 1993 r. dotarła do Polski, jest dr A. Jean Ayres, psycholog i terapeuta zajęciowy. W latach 60-tych XX w., w Stanach Zjednoczonych sformułowała ona koncepcję, która wyjaśnia relacje pomiędzy mózgiem a naszym zachowaniem. Współpracowała ona ze specjalistami z wielu dziedzin nauki rozbudowując teorię SI w oparciu o wiedzę z zakresu neuropsychologii, neurologii, fizjologii i psychologii. Teoria SI odwołuje się do wczesnych etapów rozwoju neurofizjologicznego dziecka, kiedy to zaczynają się kształtować układy zmysłowe, które inicjują wiele późniejszych procesów rozwojowych.
